Отворено писмо от еден македонец, кој ја изгуби верата си
Уважаеми г-да от Владата на Република Македонија,
почитувани пратеници, министри, премиери и сите вие што се борите за македонската стварност,
Јас сум роден во Македонија. Од мал сум воспитуван да верувам дека сме древен народ, директни наследници на Александар Велики, постари од сите, помудри од сите и – најважното – не сме никакви Бугари!
🔹 Ама ете, отидов еднаш на Света Гора, во Атон. Таму има дваесет манастири. Мнозинството се грчки, има и руски, српски, грузиски… и еден бугарски – Зограф. Ама македонски – нема. Ниеден.
Прашав кај локалните монаси – „Аман бе, кај е македонскиот манастир?“ – и тие само се насмеаја. Рекоа ми дека Паисий Хилендарски и Неофит Рилски, што биле монаси таму, работеле за Бугарија, не за Македонија. Првиот напишал Историја на бугарскиот народ, вториот – основал бугарската црква, составил бугарска граматика, а не македонска.
🔹 Велам – добро, нека бидат тие предадници, ќе барам поезија од вистински македонски поети. Најдов двама – Рајко Жинзифов и Григор Пърличев. Ама што да видам? Сите им песни се за Бугарија!
Стрес. Ужас. Неверие.
🔹 Решив да ја потиснам болката со малку песна. Зедов една стара книжка – „Песни од браќата Миладинови“. Викам си: тие се од Струга, вистински антички македонци, далеку од татарските земји. Отворам книжката… и пак ужас: „Бугарски народни песни“.
Не издржав. Припаднав. Лежев така час-два, додека не ме повратија со чаша бугарска ракија (колку и да ми беше горчлива).
🔹 Сега ве пишувам ова писмо со последни сили, оти ако уште еден пат видам македонец кој се вика бугарин, ќе треба да се обесам со шалот на Гоце Делчев!
Ве молам, ако има нешто вистински македонско, да ми пратите по пошта. А ако нема – кажете ми барем вистината. Јас ќе ја преживеам. Можеби.
Со болка,
Еден огорчен, поранешен антички македонец
🖋 По записки/идея на Иван Георгиев Грънчаров
🔗 facebook.com/ivan.grancharov